Ovo je pravoslavni običaj koji je nastao po hrišćanskom kalendaru svetaca: vernici koji su dobili ime po svecu bi proslavili taj dan ili u istočnoj pravoslavnoj tradiciji, dan svete smrti. Samo oni koji nose hrišćanska imena mogu i treba da proslavljaju svoj imendan, smatra se.
Grci imendan, "onomastiki", slave umesto rođendana, koji ima sve odlike rođendana – slavljenika posećuju prijatelji, dobija poklone, obavezno se na stolu nađe bogato posluženje. Rusi imendan nazivaju "denj angela". Detetu se na rođenju kod ovih naroda najčešće daje ime svetitelja, pa dan posvećen njemu, u crkvenom kalendaru, proslavljaju mladi i stari – svake godine, svi koji ime nose.
Tako postupaju uglavnom Rusi i Grci, pa onda slave i dečiji imendan. Kod nas ima veliki broj narodnih imena, koja su ili prevod sa grčkog (Teodor-Božidar, Irina-Mira, Mirjana), ili pokazuju neku vrlinu i želju roditelja da takav bude u životu, naprimer Rodoljub, Radiša, Bogoljub, Vidosava, Darinka, Radojka. Može se detetu dati ime po nekom od predaka, koji je iza sebe ostavio lepu uspomenu. Smatra se često da ćete učiniti dobru stvar ako muškom detetu dadete ime po dedi, koji se sigurno radovao svom unučetu i nije dočekao da ga vidi.
Iako imena dobijamo na krštenju, mnogi ljudi ne nose to ime
Ako u opštini, po rođenju dete bude zaveden pod imenom kog nema u crkvenim knjigama, tada mu na krštenju daju neko koje postoji u verskim knjigama i obično predstavlja nekog sveca. Ako već dete ima crkveno ime tj. zavedeno je u opštini kao u crkvenim knjigama, onda nema potrebe da dobije drugo ime na krštenju.
Mnogi pravoslavni vernici uzimaju da srpski narod po pravilu ne slavi ni rođendan, ni imendan. Pošto se smatra da u našoj verskoj tradiciji imamo jedinstveni imendan i j (duhovni) rođendan, svoju krsnu slavu, našeg porodičnog zaštitnika, kojeg su naši preci izabrali kad su iz mnogobožačke prelazili u hrišćansku veru, kad su se krštavali.
Yumama/J.D.
BONUS VIDEO